تقدیم به مادری که ندارم(بمناسبت سالگرد سفر بی بازگشت مادرم)

من لطافت نسیم،سیپدی سپیده، نستوهی کوه

و صداقت آیینه را در تو می نگرم....مادر،

گلبرگ ها بر دستانت بوسه می زنند؛

دریاها به تو غبطه می خورند؛

بادها نام تو را تا عرش خدا می برند؛و ملکوتیان بر تودرود می فرستند.

خدا بهشتش را به زیر پای تو می بخشد.

تو به راستی شکوه مندترین واژه شگرف آفرینشی.

میان تمام نداشتن ها دوستت دارم ...

شانس دیدنت را هر روز ندارم ...

ولی دوستت دارم...

وقتی دلم هوایت را میکند حق شنیدن صدایت را ندارم...

وقت هایی که روحم درد دارد و میشکند شانه هایت را برای گریستن کم دارم...

وقت دلتنگی هایم , آغوشت را برای آرام شدن ندارم ...

ولی دوستت دارم ....

آری همه وجودمی ولی هیچ جای زندگیم ندارمت و میان تمام ندا شتن ها

باز هم با تمام وجودم د وستت دارم

باتمام نبودن ها دوستت دارم مادرم