په ژاره (غمگین وناراحت)

اشعاری زیبا به زبان کردی از آقای یارمحمد یارزاده که در فراق شمس الله ونعمت سروده,این اشعار نشان از مکنونات قلبی شاعر در مرگ این دو عزیز سفر کرده است. سروده های مذکور در واقع  درد دل شاعر در مرگ دوجوان رعناست که گویای احساس پاک شاعرند که بی هیچ ادعایی بدون اینکه کسی را در جریان بگذارد سروده است.خداوند اورا به سلامت دارد



در سوگ برادر

اگر بنیوسم  سو تا ایواره                         تماشا بکید دردم دیاره

قلم ناتوان زوانم لنگه                                حالم خراوه دلم  پر غمه

مه تنیا کفتم واحوال گه ن                         مسعود بی کسه دلم تید وتنگ

وه تم ای برا ارا غمینی                               عازم دیدار کام سرزمینی

دیدار باوگم  کرده گه دلگیرت                    یا لاوه دالگ کفته سه ه ویرت

پی دیدار کی دلت پر خیونه                         مر یتیم  یسیر چه وی اسرینه

دالگ وه ت  مگر آیت مردگه                       نعمت وتنیا سفر کردگه 

نعمت له تمام اولادم سه ره                               کی رنجانسه  چویلی تره 

براچه کردم خوه د لیم رنجانم                       بلا خونیرید دردت وگیانم

سر حیز ده نعمت بنور وحالم                           دردت وگیان خوه م ومنالم

چهره نورانیت ها ورایورم                             خه رگ عالم کردید وسرم 

 له قوم له فامیل له اولاد سردم                         جور نذری ودور قورت بگردم 




درد دل بکه گوشم ها دنگت                              خوه م بوم ونذر چو قشنگت

کاش بلات نعمت بکیشام وه کول                       تا وی طور جا مال باوگم نکی چول

مالم خو رمیاس  سیا بیو برگم                              وخدا قسم راضی وه مرگم

قه سه مت برا وخدای یکتا                                   دعوتم بکه بام وه او دنیا

گوش بیه دنگ وناله ی پر دردم                           هر روژ وهر سات له شونت گردم

ساتی بی هوش بوم ساتی تیه م او خوه م             هر جور به تیوه نم عقده دل وا کم

آرزو دیرم بیونمت وچه م                                       وبغض گلو درد دل وا کم

برا سفر کید  چید  واو دنیا                                    تا بیونید قامت وبالای شمس اله

بنیشن  له سای شاخه ی له طوبی                   له سای او دار بگرن ماوا

میوه لو شاخه هر دو میل بکن                         پژاره فامیل فراموش نکن

ایوشم ای خدا راضیم ورضات                           تا وه جوانی نعمت بای ولات

سیاه پوش کردن هم خوشک هم برا                پی داغ نعمت وعزای شمس اله

شکر وقضات ،راضیم ورضا                            چیو بردید نعمت بعد شمس اله

 شکر وکارت ای پروردگار                                بری شاد وکید وبری گرفتار 

برام گلچین بیو ورضای خدا                              پی نعمت بیوشم یا پی شمس اله

تنیا خواهشم له دار دنیا                                     هردو  جوانم  له یک  نو جیا

دانلود فایل صوتی: دانلـــود

داخ شمس الله

   نوشتن وسخن گفتن در مرگ جوان آن هم دو جوان که تمامی آرزوهایشان


دست خوش باد


خزان گردید درحالیکه می رفتند تا غنچه های نو شکفته وجودشان به بار


بنشیند آسان نیست.وقتی جوانی  شور و نشاط جوانی در نیمه ظهر مرداد ماه تابستان وی


را از خواب ناز بیدار می نماید تا برود و ورزش مفرح بخشی را انجام دهد اما نیم ساعت


بعد جان بدون روحش را در آغوش بکشی .وقتی جوانی دوستان وهمکلاسی هایش وی را


برا ی با هم بودن وبا هم ورزش کردن دعوت می نمایند اما دست بی مروت اجل با بی


رحمی تمام وجود نازنینش را پرپر کرده واورا برای همیشه از آنان جدا می


نماید.نوشتن وسخن گفتن آسان نیست .تو چه می دانی از حال مادری که جگر گوشه اش


نیم ساعت پیش  در کنارش در خواب ناز بود حالا خبر مر گش را به وی دهند. توچگونه


درک میکنی سکوت سراسر غم پدری را که گل نوشکفته اش را بی هیچ تقدیری از دست


داده وفقط با چشمانی خالی از اشک وبه خشکی گراییده همانند چشمه زلالی که سفره آب


زیر زمینیش قطع گردیده واینک خشک شده .با حالتی مبهوت سیل جمعیتی را که فرزند


جوانش 


 را راهی سرای ابدی می نمایند نگاه می کند. یقینا نمی دانید راستی آیا حال


برادران وخواهران بهتر از پدر ومادر است؟ازد ست دادن جوان ؛باور کردن مرگ جوان


آسان نیست. از دست دادن جوان قلب را می شکافد ونه جراحت بلکه آن را می سوزاند


چنان بی دود می سوزاند که هیج کس آتش شعله ور در درون را نمی بیند.باور جدایی از


جوان محبوب کمر را می شکند  ان طور که گوییا فاصله بین زمین وآسمان بسیار کم شده


وآسمان با تمام وجودش برای ماندن در جایش کمر وشانه تورا تکیه گاه نموده و تو تحمل


این بار گران رانداری.



                       


هی داد هی بێ داد آلوده ی ده ردم

دو جوان له دس دامه وبی خیال گردم

 

هی داد هی بیداد نمه نیه هوشم

ده نگ جوانَیلم نیه تیه گ وه گوشم

 

 شمس الله ونعمت هردگ نوخط  بیون 

له مرگ هردگان دلم بیو له خیون

 

دلی پر جوش و پر له خاره گه م

دایم ره نج بی وه ر مه ینه ت باره گه م

 

                                             

له داخ شمس الله پیشتم شکیاگه 

چویلم کوره وقلبم سزیاگه

 

هی داد هی بی داد هی هاوار هی رو 

تشیع نعمته شمس الله هاکو

 

دو جوان شرین  دسه گلم رو

نو خط ورعنا داخ له دلم رو

 

را مرگ شمس الله فره نالانم

 مردن نعمت سزان سقانم

 

مردم وخودا لیم نگرن تاوان 

شمس الله ونعمت هردگ بیون جوان

 

ئرا  ئی داخیله بیو شمه را سنگ

سنگ سیه وبوگ الگردگ له رنگ

 

داخ شمس الله فره گرانه 

پیشتم شکیاگه وئسرم روانه

 


                       




بیدادگری چرخ گردون



آه ای فلک ز دست تو و جور اخترت         کردی چو خاک پست مرا، خاک  بر سرت                             

 

جز عکس مدعا ز تو کس صورتی ندید             تاریک باد آینهٔ مهر انورت

 

مشمار برق آه جگر سوز من به هیچ                با خاک تیره گر ننمایم برابرت

      

شد کشته عالم و تو همان در مقام جنگ           ای تیز جنگ کند نگردید خنجرت

 

تا چند تلخ کام جهان را کنی هلاک                  هرگز تهی نمی‌شود از زهر ساغرت

 

سد داد خواه هر طرفی ایستاده لیک                 دست که می‌رسد به عنان تکاورت

 

چندین شکست کار من دلشکسته چیست          ای هرزه گرد نیست مگر کار دیگرت

 

کشتی مرا ز کینه به تیغ زبون کشی                گویا نشد دچار کس از من زبون ترت

 

بادا سپاه روز تو یارب که هیچ یار                        نور وفا نیافت زشمع مه وخورت

  

چون جویم از تو مهر که برخاکش افکنی             گیرد اگر چه مهر جهانگیر در برت

 

بگسل طناب خیمهٔ لعبت که سوختم               زین بازی ملال فزای مکررت

 

گو زرد از خزان فنا شو که هیچ بار           جز بار دی ندید کس از چرخ اخضرت

    

 گویا هنوز شعله آهم ندیده‌ای            نسبت به من غریب طریقی گزیده‌ای

 

شاید مردم  سرزنشم کنند که این چه حکایتی است ؟ مگر همه نمی میریم !این همه نوشتن

برای چیست؟باید بگویم این درست است ؛اما فریادهای بغض شده در گلویم بسیار

است.آنچه می نگارم نه داستان است ونه وصف ؛بلکه حقیقتی است که با آن دست به

گریبان بوده ام . کاری است که روزگار با سنگدلی وبی رحمی تمام با من کرده است . 

 برای جوانی که بدون داشتن  اثر و نشانه ای از مرگ،ناغافل و ناگهانی چشم از جهان فرو

بست می نویسم. پس می نویسم تا سفیدی این صفحات را همانند روزگارم تاریک و سیاه نمایم

دلتنگم دلتنگ تر از آن که واژه ها بدانند.قلبم در میان سینه ام سنگینی می کند.

ادامه مطلب ...

هنا سَه سرد (آه سرد)

شعری به زبان کردی از آقای علی اکبر شفیعیان که در غم هجران  برادر جوان تازه سفر کرده ام نعمت سروده. خداوند به ایشان سلامتی عنایت فرماید. امّا چون با نوشتار زبان کردی آشنایی کامل نداشتم لذا  با الفبای زبان فارسی آن را نوشتم. در ضمن خود سروده را با زبان شاعر برای آندسته از کاربران گرامی که مایل به شنیدن  این متن هستند قرار دادم .تا اگر در خواندن اشکالی پیش آمد با دانلود آن  این اشکال رفع شود.

بیس سه مرداد روز دِشمَه                    سال نود یک دِلِم پِر خَمَه

روز دوشنبه 23 مرداد سال 91 دلم پر از غم شد

دل پِرَپِرِیه باز بِیقِراره              آرامِش نَی ری سو تا ئیواره

دل به تپش  افتاده باز بیقراری میکند فردا تا غروب آرامش ندارد

نه له آسمان نه له زمینِم                     هم ویل و ویلان هم دل خَمینِم

نه در زمین ونه در آسمانم هم آواره هم سر گردان هم غمناکم

پیامیِ رام هات وجودم لرزان               بهار دِلِم کِردِیه وخَزان

پیامی برایم آمد که تمام وجودم را لرزاند وبهارم را تبدیل به خزان پاییزی نمود

بارِ نَو دیار هناسه سردم               نعمت ها بیمارسان بی خیال گَردِم

بیایید آه سرد مراببینید نعمتم دربیمارستان است ومن بی خیال می گردم

له شو قدر ونزول قرآن           قلب نعمت الله نیشتَسَه فغان

درشب قدر که شب نزول قرآن است قلب نعمت درد گرفته

قامَتِد رعنا زِلفِد تال تال بُو              قلب نازارد بیلا فعال بُو

بگذار قلبت برای قد وقامت رعنا وزلفان پریشانت فعال باشد

قامت خیزران رخسارد ماه بیو              وجودد رامان پیشت وپناه بیو

وجودت پشت وپناهمان است ای کسی که  اندامت همانند درخت خیزران وچهره  ات چون ماه است

قامت وینَی گُل قد سِفِید چنار           تلاش دکتر اِراد نات وکار

تلاش دکتر برایت سودی نداشت ای جوان  گل رو وبلند قدم

دانلود فایل صوتی شعر:دانـلـــــود

لاوَه لاوَهِ دالِگِم (لالایی مادرم)



 


گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار     صاحب دلان حکایت دل خوش ادا کنند

شعری است به زبان کردی از آقای علی اکبر شفیعیان ؛وی گفتگوی  جانسوز و بسیار غم

انگیز بین مادر وفرزند را ، که خود ناشی از احساس پاک وبی آلایش شاعر است به  شعر  سروده.راستی آن هنگام که جوان 28 ساله ای که مادرش را سالها پیش از دست داده وهر شب لا لایی های مادر بر بالین خویش را فقط در خواب ورویا دیده ؛ وچون شادمانه درحالیکه لبخند زیبای کودکیش بر لبان دارد؛ بر می خیزد از خواب ؛نه مادر را می بیند ونه لا لایی وجود دارد . دوباره با نا امیدی سر بر بالین می نهد. و شب آخر که گاه گا هی درد قفسه سینه وی را رها میکند تا  لختی بیاساید وچون چشمانش را می بندد مادر را در کنار خویش می بیند وچون درد نامروت باز می گردد و سراسیمه از خواب نازش بیدارش می نماید ولحظه ای پلک های چشمانش را بر هم می مالد تا مادر را ببیند ولی افسوس که رویایی بیش نبود.  آن هنگام که لحظه های آخر زندگی سراپا غمش را می گذراند؛در نفس های آ خر چشمانش را برای دیدن مادر بر بالین خویش باز می نماید ویا انتظار شنیدن ناله جانسوز مادر جوان مرده اش که شاید وی را صدا کند؛ اما  صدایی نمی شنود جز ناله توأم با گریه  برادر بزرگش .آیا امید به بازگشت این جوان به زندگی وجود دارد؟الحق که شاعر این گفتگو را نیکو به شعر سروده .خداوند یار ونگهدارش باد.

مٍه دالٍگ نیرم رام بلاوٍنٍه          له سان سٍفت تٍرَ ک رام بِتاوِنِه

من مادر ندارم که برایم مرثیه سرایی کند ودل سخت تر از سنگ را نرم نماید

لَه زمان یسیری جیور برده رَقَم               نه کس دعام کرد نه خِس صدقم

در زمان مادر مردنم مانند غریبه ها نه کسی برایم دعا کرد ونه کسی صدقه رفع بلایم داد

 


دانلود فایل صوتی با حجمی بسیار کم با صدای شاعر: دانلود

ادامه مطلب ...