غروب
هجر تو ویرانه گشتم
ز دنیا و زخود بیگانه گشتم
چو رفتی ای برادر از بر من
من از سوز غمت غمخانه گشتم
بشدخاموش شمع محفل ما
ز داغ درد تو دیوانه گشتم
بسوزم تا قیامت از غم دل
چو مجنون با همه بیگانه گشتم
میان آتش و اشکم شب و روز
چو برگ زرد درین ویرانه گشتم
برادر شمع دل بودی تو رفتی
کنار مرقدت پروانه گشتم
برفت نعمت ولیکن مرگ او را
ندارم باور و دیوانه گشتتم
نبی , آسمان دیگر ندارد
به کنج خلوتم افسانه گشتم