مولانا

                                                                           

کارى ندارد این جهان تا چند گل کارى کنم         حاجت ندارد یار من تا که منش یارى کنم

من خاک تیره نیستم تا باد بر بادم دهد                               من چرخ ازرق نیستم تا خرقه زنگارى کنم

دکان چرا گیرم چو او بازار و دکانم بود                      سلطان جانم پس چرا چون بنده جاندارى کنم

دکان خود ویران کنم دکان من سوداى او                  چون کان لعلى یافتم من چون دکاندارى کنم

چون سرشکسته نیستم سر را چرا بندم بگو                 چون من طبیب عالمم بهر چه بیمارى کنم

چون بلبلم در باغ دل ننگست اگر جغدى کنم          چون گلبنم در گلشنش حیفست اگر خارى کنم

چون گشته ام نزدیک شه از ناکسان دورى کنم            چون خویش عشق او شدم از خویش بیزارى کنم

زنجیر بر دستم نهد گر دست بر کارى نهم                       در خنب مى غرقم کند گر قصد هشیارى کنم

اى خواجه من جام میم چون سینه را غمگین کنم              شمع و چراغ خانه ام چون خانه را تارى کنم

یک شب به مهمان من آ تا قرص مه پیشت کشم                     دل را به پیش من بنه تا لطف و دلدارى کنم

در عشق اگر بى جان شوى جان و جهانت من بسم              گر دزد دستارت برد من رسم دستارى کنم

دل را منه بر دیگرى چون من نیابى گوهرى                      آسان درآ و غم مخور تا منت غمخوارى کنم

اخرجت نفسى عن کسل طهرت روحى عن فشل                     لا موت الا بالاجل بر مرگ سالارى کنم 

شکرى على لذاتها صبرى على آفاتها                                              یا ساقیى قم هاتها تا عیش و خمارى کنم

الخمر ما خمرته و العیش ما باشرته                                     پخته ست انگورم چرا من غوره افشارى کنم

اى مطرب صاحب نظر این پرده مى زن تا سحر                       تا زنده باشم زنده سر تا چند مردارى کنم

پندار کامشب شب پرى یا درکنار دلبرى                        بى خواب شو همچون پرى تا من پرى دارى کنم

قد شیدوا ارکاننا و استوضحوا برهاننا                                           حمدا على سلطاننا شیرم چه کفتارى کنم

جاء الصفا زال الحزن شکر الوهاب المنن                                اى مشترى زانو بزن تا من خریدارى کنم

زان از بگه دف مى زنم زیرا عروسى مى کنم                                  آتش زنم اندر تتق تا چند ستارى کنم

زین آسمان چون تتق من گوشه گیرم چون افق                      ذوالعرش را گردم قنق بر ملک جبارى کنم

الدار من لا دار له و المال من لا مال له                                     خامش اگر خامش کنى بهر تو گفتارى کنم

با شمس تبریزى اگر همخو وهم استاره ام                       چون شمس اندرشش جهت باید که انوارى کنم 
*************************************************************************************************************
اى نوبهار عاشقان دارى خبر از یار ما       اى از تو آبستن چمن و اى از تو خندان باغ  ها 

  اى بادهاى خوش نفس عشاق را فریادرس                            اى پاکتر از جان و جا آخر کجا بودى کجا

اى فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوى خوش                    پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفى

اى جویبار راستى از جوى یار ماستى                                     بر سینه ها سیناستى بر جان هایى جان فزا

اى قیل و اى قال تو خوش و اى جمله اشکال تو خوش            ماه تو خوش سال تو خوش اى سال و مه چاکر تو را
**************************************************************************************************************
نام آن کس بر که مرده از جمالش زنده شد         گریه هاى جمله عالم در وصالش خنده شد
یاد آن کس کن که چون خوبى او رویى نمود                          حسن هاى جمله عالم حسن او را بنده شد

جمله آب زندگانى زیر تختش مى رود                                 هر کى خورد از آب جویش تا ابد پاینده شد

یک شبى خورشید پایه تخت او را بوسه داد                                  لاجرم بر چرخ گردون تا ابد تابنده شد

زندگى عاشقانش جمله در افکندگیست                                  خاک طامع بهر این در زیر پا افکنده شد

آهوان را بوى مشک از طره اش بر ناف زد                               تا مشام شیر صید مرج ها غرنده شد