زمستان است و سرمایی که جانسوز
غمِ داغِ فراقت استخوان سوز

خیالت آتشی در دل بپا کرد...
که آه ِ شعله هایش آسمان سوز!

بهانه نبودنت

دلم بهانه میگیرد نبودنت را
هیچ راهی برای سرکوبش نیست
نه خاطراتت
نه رویایت
نه یادت