بیادسمیه عزیزم که دست اجل درعنفوان جوانی گل رخسارش را پرپرکرد

خواهرعزیزآن ضربه ای که برجسم تو زد دست اجل
ضربه ای بود که شد باعث فقدانی من
یوسفا گرگ اجل آمد و در آن شب تار
مرگ تو افتاده در این چاه کنعانی من
سربه سر بار ادب بودی و درخاک شدی
خاک شد خانه ی تو ای گل شمعدانی من
بی خبربودم زمرگت لیک قضا میدانست
 چون هوادارش شدی خندیدبه نادانی من
آن که در عالم برزخ سرو سامانت بداد
 کاش میگفت یک کلام درگوش سندانی من

برسرخاک تو دیدم، چه نوشتند ای خواهر
 آه از این چاره نویس و خط پیشانی من
رفتی وازداغ توشد تیره دو چشمم اشکبار
 بی توروزم گشته شب دیده‌ی نورانی من
بی تو دائم می کشد از دل فغان و ناله ها
یک شب بیاخوابم عزیز از بهرمهمانی من
چهره ی خود می کنم پنهان ز انظارعموم
تا نبینند و نخوانند خط به پیشانی من
دهرچون من دیده است افتاده برخاک سیاه 
نیست تفاوت بهر او ، سر به گریبانی من
چون به حق واصل شدی دیگرغمی نیست ترا
تو چه دانی از غم و این درد حیرانی من
بلبل خوش لحن و آواز در کدام باغ شدی
 که برفتی از قفس، ای مرغ آسمانی من
من که قدر و شان تو ورد زبانم کرده ام
 از چه مفقود شدی ای گوهر کانی من
من که آب تو نهال از اشک دیده ریخته ام
 شاخ و برگ تو چه شد، لاله‌ی نعمانی من
دائما من می سرودم از برایت چند غزل
 پس چرا گوش نکنی تو مرثیه خوانی من
تاقیامت آیت ازداغت جگرخون شده زار
 بعد تو روزم شده شب ای گل فانی من       

                                                                                          ارسال توسط آیت رحیم زاده در فراق خواهر